TABOR WĘDRUJE DO NIEBA reż.: Emil Lotianu; scen. (na podstawie opowiadania Maksima Gorkiego): Emil Lotianu; zdj.: Rada Wołszaninowa; muz.: Siergiej Wroński, ZSRR 1975 (99’)

Podstawą dla filmu stały się opowiadania besarabskie Gorkiego o Cyganach. Jest to historia młodego Cygana Zobara, który "kochał konie, kochał kobiety, ale nade wszystko kochał wolność". Miłość pięknej Rady i Zobara jest dramatyczna, bowiem warunkiem jej spełnienia jest ukorzenie się dumnego chłopca, a to jest warunek nie do spełnienia. Tragizm tej historii polega na niemożności pogodzenia dwóch przeciwstawnych idei: wolności i miłości.

Reżyser stworzył widowisko pełne fantazji i temperamentu, urzekające barwą, urodą pejzażu i ludzi, malarską kompozycją kadru, a nade wszystko muzyką, cygańską pieśnią i tańcem, czerpiącą z autentycznego folkloru. Opisuje odchodzący świat od wewnątrz, prawdę o cygańskich plemionach, zwłaszcza ową tajemniczą umiejętność przekształcania przez Cyganów wszystkiego, co ich otacza, w sztukę. Jednak przy całym swym zauroczeniu malowniczym cygańskim światem reżyser dostrzega także jego prozę, okrucieństwo, nierzadko podłość. W taborze, jak w każdej zbiorowości, obowiązują określone reguły postępowania, istnieje ściśle przestrzegana hierarchia społeczna i tu także trzeba się dostosować.