JUTRO (Zawtra) reżyseria: Jefim Galpierin, scenariusz: Siergiej Paradżanow, przy współpracy Jurija Androsowa, ZSRR, 1977, 40’
Nagrody: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ZSRR 1977 – dyplom dla pułkownika Bojczenko i kuratorów produkcji
W 1977 roku komisarz obwodowego GUŁAG-u w Komunarsku (Przewalsk) pułkownik Bojczenko dostał z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Moskwy polecenie wyprodukować film o reedukacji zeków w szkołach dla pracującej młodzieży i szkołach zawodowych, ponieważ u niego siedzi jakiś reżyser. Scenariusz napisał na dziesięciu stronach Siergiej Paradżanow (karty egzaminacyjne wznoszą się jak gołębie, i lecą przez okno, wznoszą się nad krajem), z rozrysowaniem jego na kadry filmowe. Dyrektor szkoły dopisywał, że rosły postępy w nauce i świadomość uczących się. Do pracy na planie filmu nie dopuszczono Paradżanowa i zabroniono jego filmować. Zamiast filmu instruktażowego powstała unikalna dokumentacja z sowieckiego łagru, zrealizowana przez Jefima Galperina, studenta Kijowskiego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Po pokazie filmu w obozie Siergiej Paradżanow zgłosił gotowość zakupu kopii za milion rubli, by go sprzedać zagranicą za milion dolarów. W piśmie z zony pisał on, że opowiedziano o szkole językiem sztuki i kompozycji. Dużo niepotrzebnego i niegustownego, ale w zasadzie jest to „kino”... Wogóle, jest to śmieszne mówić o „kinie”, tym bardziej, jeśli jesteś 4 lata „trupem”, a przed tobą starość i impotencja. Jedyny pokaz publiczny filmu, pod hasłem stuleciu urodzin Feliksa Dzierżyńskiego poświęca się, odbył się w wypełnionej po brzegi sali na festiwalu Mołodost 1977 w Kijowie. Wkrótce wszystkie materiały filmowe KGB zarekwirowało i zniszczyło. Cudem zachowana jedyna kopia będzie pokazana na seminarium.
Nagrody: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ZSRR 1977 – dyplom dla pułkownika Bojczenko i kuratorów produkcji
W 1977 roku komisarz obwodowego GUŁAG-u w Komunarsku (Przewalsk) pułkownik Bojczenko dostał z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Moskwy polecenie wyprodukować film o reedukacji zeków w szkołach dla pracującej młodzieży i szkołach zawodowych, ponieważ u niego siedzi jakiś reżyser. Scenariusz napisał na dziesięciu stronach Siergiej Paradżanow (karty egzaminacyjne wznoszą się jak gołębie, i lecą przez okno, wznoszą się nad krajem), z rozrysowaniem jego na kadry filmowe. Dyrektor szkoły dopisywał, że rosły postępy w nauce i świadomość uczących się. Do pracy na planie filmu nie dopuszczono Paradżanowa i zabroniono jego filmować. Zamiast filmu instruktażowego powstała unikalna dokumentacja z sowieckiego łagru, zrealizowana przez Jefima Galperina, studenta Kijowskiego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Po pokazie filmu w obozie Siergiej Paradżanow zgłosił gotowość zakupu kopii za milion rubli, by go sprzedać zagranicą za milion dolarów. W piśmie z zony pisał on, że opowiedziano o szkole językiem sztuki i kompozycji. Dużo niepotrzebnego i niegustownego, ale w zasadzie jest to „kino”... Wogóle, jest to śmieszne mówić o „kinie”, tym bardziej, jeśli jesteś 4 lata „trupem”, a przed tobą starość i impotencja. Jedyny pokaz publiczny filmu, pod hasłem stuleciu urodzin Feliksa Dzierżyńskiego poświęca się, odbył się w wypełnionej po brzegi sali na festiwalu Mołodost 1977 w Kijowie. Wkrótce wszystkie materiały filmowe KGB zarekwirowało i zniszczyło. Cudem zachowana jedyna kopia będzie pokazana na seminarium.
