UŚMIECH NA USTACH, A W OCZACH ŁZY scen. i reż.: Jan Sosiński; zdj.: Jacek Siwecki, Jan Sosiński; muz.: Perkalaba; prod.: Polska (Ryszard Urbaniak - Agencja Filmowa TVP S.A.) (70 min)

Nagroda Specjalna PISF na MFF Rozstaje Europy w Lublinie' 2009

Muzycy zespołu Perkalaba, grającego energetycznego punk-rocka zakorzenionego w huculskim folklorze, odbywają podróż do kraju dzieciństwa, aby zobaczyć na własne oczu, jak dziś wygląda miejscowość Perkałaba. Reżyser filmu śledzi ich spotkania z mieszkańcami, przysłuchuje rozmowom, przygląda wspólnym zabawom. Perkałaba to prawie koniec świata. Kiedyś był tutaj wiejski klub, poczta, teraz wszystko popadło w ruinę. W urokliwej wiosce zostało jedynie kilkadziesiąt osób. O świetności Perkałaby przypomina wielki gmach szpitala psychiatrycznego z garstką pacjentów. Miejscowi z życzliwością podchodzą do artystów, a oni odwdzięczają się im ? grając. Ich muzyka współtworzy klimat tej opowieści o świecie.

Zespół Perkalaba wystąpił w Zwierzyńcu na ubiegłorocznej LAF.

LATAWCE scen. i reż.: Beata Dzianowicz ; zdj.: Jacek Petrycki P.S.C. ; prod.: Polska (Krzysztof Kopczyński - Eureka Media) 2008 (79 min)

II nagroda w kat. dokumentów pełnometrażowych na MFF Rozstaje Europy w Lublinie' 2009

Kiedy w 1994 roku Talibowie ogłosili długą listę zakazów, jakich od teraz mają przestrzegać Afgańczycy, znalazły się tam między innymi następujące zapisy: nie wolno słuchać muzyki; nie wolno w żaden sposób utrwalać wizerunku człowieka; nie wolno puszczać latawców. Prawo to obowiązywało aż do roku 2002. W 2006 roku w Szkole Artystycznej w Kabulu odbył się miesięczny kurs filmowy "Kabul - moje miasto". Dwunastu najzdolniejszych uczniów - po raz pierwszy w życiu - dostało kamery oraz fachową pomoc. I nic więcej. Sami proponowali, o czym chcą robić filmy, jaki Kabul pokazać. Nie filmowali ani drutów kolczastych, ani posterunków policji, baz wojskowych, Talibów czy Amerykanów. Skierowali obiektywy na najbliższą codzienność - na dzieci sąsiadów, na wszechobecne latawce i na siebie samych. "Latawce" stały się dzięki temu zapisem współczesnego Kabulu z perspektywy afgańskiego siedemnastolatka.

 

 

HISZPAŃSKI DLA DOROSŁYCH (Spanish for Adults) scen. i reż.: Tomas Tamosaitis; zdj.: Marta Javierres, Laisvunas Karvelis; prod.: Litwa/Hiszpania 2007 (53 min)

I nagroda w kat. dokumentów krótkometrażowych na MFF Rozstaje Europy w Lublinie' 2009-07-29

Mała salka staje się punktem spotkania i swego rodzaju azylem dla dorosłych imigrantów, którzy napędzani przez "europejski sen" przybyli do Hiszpanii zacząć nowe życie. Przyniesieni przez los do małego hiszpańskiego miasta, zrażeni do rzeczywistości, stęsknieni za ojczyznami i rodzinami ludzie oswajają strach z pomocą lekcji hiszpańskiego, prowadzonych przez nadzwyczajną nauczycielkę Marię Antonię. 48-letnia kobieta inspiracje dla żywych lekcji czerpie z własnych marzeń o zostaniu aktorką. Momentami wydaje się, że klasa zamienia się w scenę, z Antonią jako pierwszoplanową gwiazdą. Nietypowa, rozwichrzona forma balansująca między rejestracją a kreacją przynosi zaskakujący efekt ? nostalgiczny, ciepły, barwny, zabawny i pogodny portret ludzi, którzy natchnieni przez charyzmatyczną nauczycielkę zaczynają wierzyć, że cokolwiek się zdarzy, najważniejsze to nie przestać śnić o lepszym losie i lepszym świecie.